غیرتمندی امام باقر نسبت به صیغه نزدیکانشان

❌ اخیراً به حدیث تقطیع شده ای استناد شده که انگار امام ع از ازدواج موقت اقوام وناموس خود کراهت دارد و بگونه ای وانمود شده که صیغه فقط برای ناموس دیگران است نه شیعه....❌❌

✂️اما حدیثی که بصورت تقطیع شده آمده و متأسفانه مخالفین با غرض به آن استناد کردند چنین است:✂️
       
🔰 عبدالله بن عمیر لیثیّ نزد امام باقر آمد و به ایشان گفت: در مورد متعه (ازدواج موقت) زنان چه مى فرمایید؟
امام باقر فرمود: خداوند آن را در کتابش و از زبان پیامبرش حلال نموده است و تا روز قیامت حلال مى باشد. عبدالله بن عمیر گفت: اى ابو جعفر! چنین مى گویى و در حالی که  عمر (خلیفه دوم) آن را تحریم نموده و انجامش را نهى کرده است. امام باقر فرمود که: اگر چه این کار را هم کرده باشد. عبدالله بن عمیر گفت: من تو را به خدا پناه میدهم از آن چه گفتى و چیزی را که عمر حرام کرده است، حلال کنى امام باقر فرمود: به راستى که تو بر راى یار (خلیفه دوم) خود هستى و من بر قول رسول خدا هستم، بیا تا مباهله کنیم که گفته  درست همان است که رسول خدا فرمود و باطل آن چیزى است که رفیق شما گفته است. عبدالله بن عمیر جلو آمد و گفت:
اگر زنان، دختران، خواهران و دختران عموی شما چنین کنند، خشنود مى شوید؟؟ 👈پس تا هنگامى که از زنان و دختران عمویش یاد کرد،  امام باقر ، روى از وى درهم کشید و ناراحت شد. 👉

📕 الکافی (ط - الإسلامیة)، ج‏5، ص: 449

 

 

🌐 متأسفانه این نوع تقطیع باعث کج فهمی در روایت شده که گویا امام با آمدن اسم خویشاوندانش ناراحت گشته است!


✅ جواب❗️

✔️ هرکس ازدواج موقت را از منحصرات شیعه بداند، کاملاً در اشتباه است؛ بلکه این امر برای همه مسلمانان بوده و خلیفه دوم (عمر) آن را ممنوع نموده و این بدعت توسط پیروان او ادامه پیدا کرده است:

حدثنا مسدد حدثنا یحیى عن عمران أبى بکر حدثنا أبو رجاء عن عمران بن حصین رضى الله تعالى عنه قال نزلت آیة المتعة فی کتاب الله ففعلناها مع رسول الله صلى الله علیه وسلم ولم ینزل قرآن یحرمه ولم ینه عنها حتى مات قال رجل برأیه ما شاء قال محمد یقال إنه عمر
ترجمه: عمران بن حصین می گوید: آیه ی متعه در کتاب خدا نازل شد. پس ما آن را با رسول خدا (صلّی الله علیه و آله) انجام می دادیم و آیه ای از قرآن نازل نشد که آن را تحریم کند. و ایشان از آن نهی نکردند تا این که وفات یافتند. تا این که مردی به رای خود، آنچه را خواست گفت. (متعه را حرام کرد.)  محمد بن اسماعیل بخاری میگوید آن مرد عمر بن خطاب است.

📚(صحیح بخاری، جلد5، ص158)
 
🔍 متعه یک امر قاعده مند و با شرایطی خاص می باشد. اگرچه شرع اصل این امر را آزاد قرار داد، ولی اگر منجر به وهن یا مضراتی شود دین هم آنرا جائز نمیداند در حدیثی از امام صادق امده:

عَلِیُّ بْنُ مُحَمَّدٍ عَنْ صَالِحِ بْنِ أَبِی حَمَّادٍ عَنِ ابْنِ سِنَانٍ عَنِ الْمُفَضَّلِ بْنِ عُمَرَ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع یَقُولُ فِی الْمُتْعَةِ دَعُوهَا أَ مَا یَسْتَحْیِی أَحَدُکُمْ أَنْ یُرَى فِی مَوْضِعِ الْعَوْرَةِ  فَیُحْمَلَ ذَلِکَ عَلَى صَالِحِی إِخْوَانِهِ وَ أَصْحَابِهِ.
ترجمه: مفضل بن عمر گوید: از امام صادق شنیدم که در مورد ازدواج موقت می فرمود: آن (متعه) را واگذارید. آیا هیچ کدام از شما حیا نمیکند که در جایگاه شرم آوری دیده شود و این کار بر برادران و یاران پرهیزکارش حمل شود؟!

⭕️(یعنی این عمل را جایی انجام دهد که مردم آن را عملی شرم آور یا عیب بدانند و تسری به همه برادران دینی وشیعه او دهند و باعث ضرر خود و دوستان او شود. ولی در جایی که مردم این عمل را شنیع نمیدانند اشکالی نیست.) 

📚الکافی (ط - الإسلامیة)، ج‏5، ص: 453

و در روایتی دیگر از امام کاظم امده:
 عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحَسَنِ بْنِ شَمُّونٍ قَالَ:
کَتَبَ أَبُو الْحَسَنِ ع إِلَى بَعْضِ مَوَالِیهِ لَا تُلِحُّوا عَلَى الْمُتْعَةِ إِنَّمَا عَلَیْکُمْ إِقَامَةُ السُّنَّةِ فَلَا تَشْتَغِلُوا بِهَا عَنْ فُرُشِکُمْ وَ حَرَائِرِکُمْ فَیَکْفُرْنَ وَ یَتَبَرَّیْنَ وَ یَدْعِینَ عَلَى الْآمِرِ بِذَلِکَ وَ یَلْعَنُونَا.
ترجمه: محمّد بن حسن بن شمون گوید: امام کاظم ع به بعضی از دوستداران خود این گونه مرقوم فرمود: بر ازدواج موقت اصراری نکنید  بلکه فقط برپایی سنت بر شما لازم است پس با ازدواج موقت از زنان دائم و آزاده خود باز ننمائید که آنان کافر می شوند و اظهار برائت میکنند و به امر کنندهٔ این امر نفرین می نمایند و ما را لعن میکنند. 

📚الکافی (ط - الإسلامیة)، ج‏5، ص: 453

 

 

✂️در طول تاریخ علمای شیعه برای جمع آوری احادیث و روایات (به خصوص قرن3) در تلاش بودند تا  کتب حدیثی را به گونه ای بنویسند که از درازا و طویل شدن کتاب جلوگیری کنند و یکی از راهکارها بدین گونه بود که تنها به آن موضع حدیث که متناسب با باب و فصل  آن کتاب بود  استناد کرده و بقیه حدیث را حذف یا در جای دیگر می آوردند.

↑که این روش (تقطیع) اگر چه برای خارج نشدن حوصله مخاطب بسیار ایده خوب و روش مناسبی بود ولی از جهتی باعث آسیب هایی در فهم مخاطب شد، 🔹که یکی از این نوع روایات همین روایت امام باقر با  عبدالله بن عمیر لیثی است: ✂️

🔻اما حدیثی که به طور مفصل غرض از ناراحتی را بیان داشته چنین آمده:

✔️ و رُوِیَ أَنَّ عَبْدَ اللَّهِ بْنَ مُعَمَّرٍ اللَّیْثِیَّ قَالَ لِأَبِی جَعْفَرٍ ع بَلَغَنِی أَنَّکَ تُفْتِی فِی الْمُتْعَةِ فَقَالَ أَحَلَّهَا اللَّهُ فِی کِتَابِهِ وَ سَنَّهَا رَسُولُ اللَّهِ ص وَ عَمِلَ بِهَا أَصْحَابُهُ فَقَالَ عَبْدُ اللَّهِ فَقَدْ نَهَى عَنْهَا عُمَرُ قَالَ فَأَنْتَ عَلَى قَوْلِ صَاحِبِکَ وَ أَنَا عَلَى قَوْلِ رَسُولِ اللَّهِ ص قَالَ عَبْدُ اللَّهِ فَیَسُرُّکَ أَنَّ نِسَاءَکَ فَعَلْنَ ذَلِکَ قَالَ أَبُو جَعْفَرٍ وَ مَا ذِکْرُ النِّسَاءِ هَاهُنَا یَا أَنْوَکُ إِنَّ الَّذِی أَحَلَّهَا فِی کِتَابِهِ وَ أَبَاحَهَا لِعِبَادِهِ أَغْیَرُ مِنْکَ وَ مِمَّنْ نَهَى عَنْهَا تَکَلُّفاً بَلْ یَسُرُّکَ أَنَّ بَعْضَ حَرَمِکَ تَحْتَ حَائِکٍ  مِنْ حَاکَةِ یَثْرِبَ نِکَاحاً قَالَ لَا قَالَ فَلِمَ تُحَرِّمُ مَا أَحَلَّ اللَّهُ قَالَ لَا أُحَرِّمُ وَ لَکِنَّ الْحَائِکَ مَا هُوَ لِی بِکُفْ‏ءٍ قَالَ فَإِنَّ اللَّهَ ارْتَضَى عَمَلَهُ وَ رَغَّبَ فِیهِ وَ زَوَّجَهُ حَوْرَاءَ أَ فَتَرْغَبُ عَمَّنْ رَغِبَ اللَّهُ فِیهِ وَ تَسْتَنْکِفُ مِمَّنْ هُوَ کُفْ‏ءٌ لِحُورِ الْجِنَانِ کِبْراً وَ عُتُوّاً قَالَ فَضَحِکَ عَبْدُ اللَّهِ وَ قَالَ مَا أَحْسَبُ صُدُورَکُمْ إِلَّا مَنَابِتَ أَشْجَارِ الْعِلْمِ فَصَارَ لَکُمْ ثَمَرُهُ وَ لِلنَّاسِ وَرَقُهُ.
 

🔸ترجمه: عبدالله بن معمر به حضور امام باقر علیه‏السلام آمد و گفت: «به من خبر رسیده که تو به جواز صیغه (ازدواج موقت) فتوا می‏دهی؟!»

امام باقر: خداوند چنین ازدواجی را در قرآنش حلال کرده وهمچنین رسول خدا صلی الله علیه و آله آن را سنت خود قرار داده، و اصحاب رسول خدا به آن عمل کرده‏اند.

 عبدالله بن معمر : عمر بن خطاب از آن نهی کرده است.

امام باقر: تو بر قول صاحب و رفیق خودت (عمر بن خطاب) باش، و من بر طبق قول رسول خدا صلی الله علیه و آله رفتار می‏کنم.

عبدالله: 👈 آیا خوش داری که شخصی یکی از زن‏های منسوب به شما را صیغه کند؟ 👉
امام باقر: ای نادان: صحبت زنان و خوش داشتن، 👈در اینجا دلیل جواز و عدم جواز نیست، آن خدایی که در قرآنش صیغه را حلال کرده و آن را برای بندگانش روا دانسته از تو و از آن کسی که از روی زور آن را نهی نموده، غیرتمندتر است👉.

از تو می‏پرسم آیا خوش داری بعضی از زنان خویشاوند تو همسر یکی از بافنده‏های مدینه گردد؟

عبدالله: نه، خوش ندارم. امام باقر: چرا حلال خدا را (بر اساس خوش داشتن و خوش نداشتن) حرام می‏کنی؟

عبدالله: من حلال خدا را حرام نکرده‏ام، ولی بافنده، تناسبی با ما ندارد.

امام باقر: خداوند متعال عمل همان بافنده را می‏پسندد و به کارش راغب است، و حوریه بهشت را (به خاطر ایمان و عمل نیکش) همسر او گرداند، آیا تو بر اثر خودخواهی و غرور، نسبت به او بی‏میل هستی، و او را برای ازدواج نمی‏پسندی.

👌عبدالله در برابر بیان مستدل و کوبنده امام باقر علیه‏السلام خندید و گفت: «تصور نمی‏کنم جز این که سینه‏ های شما مرکزهای رویش درخت‏های علم است که میوه‏ی آن درخت‏ها برای شما است و برگهایش برای مردم.

 

📘کشف الغمة فی معرفة الأئمة (ط - القدیمة)، ج‏2، ص: 149



 ✅ کاملا روشن است امام از روی غیرت به نزدیکان ناراحت نشده؛ بلکه در مقابل حلال خداوند  برخی آنرا حرام کردند، اظهار ناراحتی نموده است و نیز اینکه نباید احکامی الهی با سلیقه های متفاوت تغیر نماید.

 

این نکته نیز قابل ذکر است که انسانها در هر زمان و مکانی  با توجه به افراد، شرائط آنان با هم فرق میکند و هر کاری باید بنا بر مصلحت و مقتضاهای خود باشد. بنا بر این، افراد باید اعمالی را انجام دهند که با شان و رتبه ای که در جامعه دارند سازگاری داشته باشد. بطور مثال دختر پادشاه نه تنها صیغه شدن در شأنش نیست بلکه ازدواج با افراد فقیر و تهیدستی که نمیتوانند شانیت او را حفظ کنند عقلانی نیست و عقلاء نهی از این ازدواج می نمایند با آنکه در حلال شمردن چنین ازدواجی تردیدی نیست. یا آنکه مجتهد جامع شرائط با خانمی مانتویی ازدواج نماید و همچنین نخبه ای که کارگر شهرداری شود. یقینا کسی به او نمیگوید کار حرامی انجام داده ولی به او خواهند گفت  خلاف شأن خود رفتار کرده ای.

👌نکته آخر اینکه دینی که احکامش بر اساس علم و حکمت خداوند، و احاطه او بر همه مصالح بندگان است، احکامش به خوشایند و نا خوشایندی مردم بلکه حتی پیروانش تغییر نمی کند! آن هم مردمی که سلایقشان در دورانهای مختلف در حال تغییر است!
 چه آنکه در آن صورت دین پیرو مردم می بود! و این خلاف عقل و حکمت است. بنا بر این نا خوشایندی عده ای در جامعه از برخی از احکام، که البته به خاطر نداشتن تحقیق کافی و نا آگاهی از شرایط احکام است، هرگز ضربه ای به صحت آن احکام در واقع نمی زند.